ตอนที่ 24 ผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวาร
"ทำไมคุณถึงขอบคุณผมล่ะ?"
"สำหรับคนอย่างนายแล้ว... " นัทสึยะหันเหสายตาของเธอออกไป
"ชั้นคิดว่านายจะมีข้อร้องเรียนบางอย่างนะ... "
"โอะ งั้น... ตอนนี้ผมยังเรียกร้องได้อยู่ไหม?"
"นายไม่ควรขอจะดีกว่านะ"
ทั้งสองคนมองกันอีกครั้งและทั้งคู่ก็ยิ้ม
"ให้ชั้นได้แนะนำนายหน่อยล่ะกัน" นัทสึยะ
โยรุฮานะมองไปข้างหลังของเซจิ ทำให้เขากลับหันกลับมาอีกเช่นกัน นี้มันสิ่งมีชีวิตในตำนาน...
ไม่สิ ผู้หญิงคนนี้มายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!?
นักเรียนวัยกลางๆที่ตัวเล็กและดูกะทัดรัดที่สวมหูแมวขนาดใหญ่และมีขนยาว
กำลังเฝ้าดูเขาด้วยดวงตาสองสีอันลึกลับของเธอ เซจิไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่ตอนที่เธอปรากฏตัวในห้องนี้และกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขาเลย!
"เธอเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์ของชั้นและเป็นหนึ่งในผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวาร ชื่อของเธอคือ
รานา คิริน เบื้องหน้าเธอเป็นนักเรียนโรงเรียนปีหนึ่งที่ลงทะเบียนเรียนในปีนี้
แต่เธอเป็นนักเรียนแค่ในชื่อเท่านั้นและไม่เคยเข้าเรียนในชั้นเรียนไหนๆ
เพราะเหตุผลว่าเธอป่วยอยู่ เธอเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์ที่ติดตามของชั้น
และเธอมักจะลาดตระเวนบริเวณรอบๆโรงเรียน นอกจากนี้เธอยังไปที่ห้องเรียนด้วยถ้ามีโอกาส
แต่โดยไม่ให้ใครสังเกตเห็นเธอ
" นัทสึยะ โยรุฮานะกำลังอธิบาย
"โอ้... สวัสดีครับ" เซจิทักทายเด็กสาวที่ชื่อ
รานา หูของเธอสั่นก่อนที่เธอจะกระโดดขึ้นและกอดเขาโดยไม่พูดอะไร
จากนั้นเธอก็ลูบหน้าเธอกับใบหน้าของเซจิ! เซจิตกใจเมื่อกลิ่นตัวของเธอที่แสนสดชื่นกระพือเข้าไปในจมูกของเขา
"อะ... อะไรนี่?"
"ดูเหมือนว่าเธอชอบนายจริงๆระ"นัตสึยะกระพริบตา"รานาเกือบจะไม่ค่อยใกล้ชิดกับใครมากนัก
นายเป็นคนเดียวที่ชั้นเคยเห็นเธอทำแบบนี้ในการเจอกันเป็นครั้งแรกเนี่ยล่ะ"
"ผมควรจะมีความสุข... ใช่มั้ย?" เซจิเหลือบมองสาวน้อยที่กำลังกอดเขาไว้
เธอปิดตาของเธอลงขณะที่กอดเขาไว้
ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะพักผ่อนในร่างกายของเขาเลยนะ!
เซจิพยายามจะขยับมือและกอดร่างของหญิงสาวคนนั้นเอาไว้
ซึ่งทำให้เขารู้สึกนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ รานาบิดตัวไปมาก่อนที่จะเหมือนเสียงแมวร้องตอนหลับ ก่อนที่เธอจะกอดเขาอีกครั้งในอ้อมแขนของเขา
"ว้าว... " นัทสึยะรู้สึกประหลาดใจ "ถึงแม้ว่าเธอจะทำเช่นนั้นกับชั้นเป็นครั้งคราวก็ตาม
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบนาย... " เธอมีแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเธอราวกับว่าเธอกำลังเป็นพยานให้กับลูกสาวที่รักของเธอที่กำลังตกหลุมรักกับคนแปลกหน้าอย่างสมบูรณ์
"ผมคิดว่า... นี่ไม่ใช่การพบเจอกันครั้งแรกของเรานะ?"
เซจิบอกนัทสึยะเกี่ยวกับการเจอกันกับ รานา ในวันแรกของเขาหลังจากที่ได้ย้ายมา
"นี่หมายความว่าเธออาจจะให้ความสนใจกับนายตลอดเวลา
นี้... " นัทสึยะพูดเสียงความคิดของเธอออกมาดังๆ "ชั้นสงสัยจริงๆว่าทำไม...
"
"ทำไมคุณถึงไม่ถามเธอโดยตรงเลยล่ะ?"
"รานาปกติแล้วจะไม่พูด ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิบัติตามคำสั่งของชั้น
และบางครั้งมีบางอย่างที่จะทำอันตรายกับชั้น เธอก็จะไม่พูด" นัทสึยะยิ้มอย่างเบื่อหน่าย
"ตอนแรกชั้นตั้งใจจะให้เธอดูแลเรื่องความปลอดภัยของนาย แต่ดูเหมือนว่าชั้นไม่จำเป็นต้องสั่งเธอต่อไปแล้วซินะ"
การแสดงออกของเธอเป็นเหมือนแม่ที่กำลังเป็นพยานในการให้ลูกสาวที่พยายามหาแฟนให้ได้
เซจิยังสับสนอีก ความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ของรานาไม่ใช่เรื่องที่สามารถอธิบายได้ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูหล่อเหลาของเขา...
นี่เป็นผลที่ซ่อนอยู่ของค่าสถานะความสามารถพิเศษของเขาใช่ไหม?
เอาจริงๆเหตุผลจริงๆแล้วมันก็ไม่มีความสำคัญมากนักหรอก
-เซจิมีรู้สึกแบบความรักของพ่อแม่ให้กับเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะไม่อยากจะยอมรับเรื่องนี้ แต่ความจริงแล้ว เขาก็คือผู้ชายวัยกลางคนแล้ว!(คุณลุง!!)
ช่วงเวลาสั้นๆในความเงียบ
"โอ้ แล้วผมควรทำอะไรดีตอนนี้?"
"นายไม่จำเป็นต้องทำอะไร ชั้นเดิมตั้งใจที่จะแนะนำรานาให้กับนายก่อนที่จะพูดคุยกันจบ
แต่ดูเหมือนว่า... ทำไมนายไม่นั่งลงหน่อยล่ะ?" นัทสึยะกล่าวอย่างไร้อำนาจ
ก่อนที่จ้องมองเขาอย่างฉับพลัน "ชั้นไม่คิดว่านายจะเป็นคนประเภทนี้
แต่ในกรณีนี้ ชั้นขอเตือนนายไว้ก่อน รานาเป็นผู้พิทักษ์ติดตามของชั้น
ดังนั้นอย่าคิดอะไรเกี่ยวกับเธอเด็ดขาด เธอมีแข็งแกร่งมาก... เข้าใจที่ชั้นพูดใช่ไหม!?"
"ครับ ท่านประธาน!" เซจิตอบได้อย่าจริงจัง
"ถึงอย่างงั้น แล้วอะไรคือผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวารเหรอครับ?"
"ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณ คือคนที่มีพลังทางจิตวิญญาณที่ได้สร้างพันธะสัญญากับหยินหยางมาสเตอร์...
ในมังงะ ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณมักเป็นพวกปีศาจหรือสุราบางตัว แต่จริงๆแล้วหยินหยางมาสเตอร์ก็มีพันธะสัญญากับมนุษย์ที่มีพลังทางจิตวิญญาณ
และใช้พลังของปีศาจ, จิตวิญญาณ,เวทย์มนต์คาถาและอื่นๆเพื่อเพิ่มพลังให้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวารของพวกเขา
ในขณะบริวารจะต่อสู้เพื่อนายของพวกเขา "
"อืม" เซจิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
"คุณ... อาจจะมีผู้ติดตามมากกว่าแค่ คิริน ใช่มั้ย?"
"มันไม่แปลกหรอกที่นายจะเดาได้... นายพูดถูก รองประธานสภานักเรียนฮิตะกิ
โชโฮะก็เป็นฮิตะกิ โชโฮะของชั้นด้วย ความสามารถในปัจจุบันของชั้น ชั้นสามารถเก็บรักษาจิตวิญญาณได้แค่สองแบบเท่านั้น"
นัทสึยะกล่าว
"แล้วมีคนที่สามารถเก็บรักษาจิตตราจิตวิญญาณไว้ได้กี่คนล่ะครับ?"
"ตราบเท่าที่พลังทางจิตวิญญาณพอแล้ว ในทางทฤษฎีนายสามารถมีจำนวนได้ไม่จำกัด
แต่ในความเป็นจริง... บรรพบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในครอบครัวของนาย เซย์เมย์
คามิโจมีผู้ติดตาม 12 คนที่อยู่ในระดับสูง ระดับกลาง 72 คนและมี
856 คนที่อยู่ในระดับต่ำของผู้ติดตาม จำนวนที่เขาสามารถควบคุมได้มันไกลกว่าหยินหยางมาสเตอร์คนอื่นๆ
และในประวัติศาสตร์ไม่มีใครทำลายสถิติของเขาได้เลย
"ผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวารมีระดับด้วยเหรอครับ"
"แน่นอนว่าการะดับของพวกเขาขึ้นอยู่กับระดับของพลังทางจิตวิญญาณและประเภทของพลังที่ผู้ติดตามครอบครองพร้อมกับพลังทางจิตวิญญาณของหยินหยางมาสเตอร์
และพลังในการสะกดการอัญเชิญ ผู้ใช้ตราจิตวิญญาณบริวารจะถูกแบ่งออกเป็นระดับสูงกลางและต่ำ
แต่ละระดับจะมีช่องว่างของของพลังที่แตกต่างในแต่ละระดับ "
"แล้วอะไรคือระดับของคิรินและรองประธานคืออะไรงั้นเหรอครับ?"
"... ผู้ติดตามระดับต่ำที่อยู่ในขั้นกลางนะ"
การแสดงออกของนัทสึยะดูเหมือนจะอึดอัดใจ แต่เธอก็เปลี่ยนการแสดงออกของเธอทันทีแล้วพูดว่า
"นี่... เป็นเรื่องสำคัญมาก เพราะคนในยุคปัจจุบันขาดพลังทางจิตวิญญาณ และหยินหยางมาสเตอร์โดยเฉลี่ยได้ลดลงไปอย่างมากในความสามารถเช่นกัน
พลังทางจิตวิญญาณของชั้นถูกพิจารณาส่าเป็นที่ยอดเยี่ยมในหมู่เพื่อนของชั้นเลย แล้วคาถาและความสามารถในการอัญเชิญของชั้นก็ยังอยู่ในระดับดี
ชั้นอยู่ในระดับสูงสุดภายในครอบครัวของชั้น และในกลุ่มช่วงอายุของชั้นเลยนะ...
"
"เออ... ประธานครับ คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องพวกนี้ก็ได้มั้งครับ"
เซจิพยายามหุบยิ้มของเขา
"ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับหยินหยางมาสเตอร์ด้วย ดังนั้นผมจึงไม่รู้ว่าคุณอ่อนแอหรือแข็งแรงหรือไม่
แต่ถ้าคุณพยายามทำแบบนั้นเพื่อที่จะปกป้องตัวเองแล้ว ผมรู้สึกเหมือนว่า... คุณกำลังปกปิดความอ่อนแอของตัวเองเลยนะครับ?? "
การแสดงออกของนัทสึยะ โยรุฮานะกลายเป็นเขินอายขณะที่ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้น
"เอ่อ... งั้นเหรอ" เธอดูเหมือนจะไม่ได้มีอารมณ์ที่จะพูดเรื่องนี้ต่อแล้ว
เซจิรู้สึกเหมือนฉากทั้งหมดนี้ดูน่าตลกมาก
ดูเหมือนประธานที่ทุกคนเชื่อว่าสมบูรณ์แบบ แต่ก็ยังมีข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆ ด้วยเหมือนกัน
พวกเขายังคงเงียบในไม่กี่วินาที อีกครั้ง
"จะ... จะเอาชาเพิ่มไหม?"
"ครับ ผมต้องการอีกถ้วย"
ต่อมมา เซจิก็นั่งจิบชาอย่างระมัดระวังขณะที่นั่งอยู่บนโซฟาและจับมือกับนักเรียนชั้นมัธยมปลายชื่อรานาที่หลับไป
และกอดเขาไว้ เขาได้ถอนหายใจ จากความพึงพอใจนี้ ในขณะที่เขากำลังชื่นชมรสชาติที่ซับซ้อนของชาถ้วยนี้
หลังจากที่ได้ดื่มชาที่มีคุณภาพสูงแล้ว เขาหันกลับไปมองที่ประธาน
"ผมมีอีกคำถาม หูและดวงตาของคิรินคืออะไรเหรอครับ?"
"เป็นเรื่องจริงเนื่องจากอัตราการเข้ากันได้สูงของเธอกับวิญญาณปีศาจแมวที่ฉันได้รวมอำนาจของเธอ
ให้กับเธอ ได้พัฒนาเป็นรูปลักษณ์แบบนี้ได้ตราบเท่าที่เธอต้องการ
แต่เธอสามารถยกเลิกการรวมกันของพวกมันได้ และกลับไปเป็นแบบเดิมตามปกติได้ แต่เธอดูเหมือนจะชอบแบบนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง"
นัทซึยะยักไหล่ ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงบางสิ่งบางอย่างและจ้องไปที่เซจิ:
"ฉันได้ยินมาว่าพวกโอตาคุชอบแบบนี้นิ...
"
"... ฮ่าฮ่า แบบนั้นมันก็น่าสนใจจริงๆนะครับ พวกนั้นน่ารักมากๆเลย
!" เขาก็สังเกตเห็นว่าโคดาชิที่อยู่ด้านของนัทสึยะสั่นอย่างรุนแรง เลยทำให้เขารีบร้องออกมาว่า
"แต่ผมสาบานได้ว่า ผมจะไม่ทำอะไรเลยครับ ผมสาบาน!"
หลังจากพูดแบบนั้นเขารีบเปลี่ยนหัวข้อทันที
"ดังนั้นนี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทางทางกายภาพเพราะจากการผสานกับจิตวิญญาณ... หากอัตราการเข้ากันได้ของพวกเขาสูงกว่าที่ทฤษฎีบอก
จะทำให้ร่างกายของเธอเปลี่ยนไปมากว่านี้เหรอครับ? "
"...ใช่ แต่มันอาจจะอันตรายมากๆ มันมีความเสี่ยงที่ดวงวิญญาณของเธอจะได้รับความเสียหาย
ดังนั้นจึงเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างเด็ดขาด" นัทสึยะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่รุนแรง
เซจิพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"คำถามสุดท้าย อะไรที่กำหนดว่าผมไม่มีความสามารถที่จะเป็นหยินหยางมาสเตอร์ได้ครับ?
แล้วผมจะกลายเป็นผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวารไดไหมครับ(เป็นผู้ติดตาม)?"
นัทสึยะ โยรุฮานะรู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ
"ในทางทฤษฎีทุกคนสามารถเป็นผู้ใช้ตราแห่งจิตวิญญาณบริวารได้ แต่... นายไม่มีพลังทางจิตวิญญาณเลย"
เซจิพยักหน้าอีกครั้งด้วยความเข้าใจ
"นายถามทำไม?"
"ผมแค่อยากจะรู้...
เพราะมันฟังดูโรแมนติกดีที่กลายเป็นผู้ติดตามและต่อสู้เพื่อคนๆนั้น" เซจิหัวเราะ
"โอตาคุเองก็มีจินตนาการของพวกเขานะครับ คุณก็รู้"
นัทสึยะยังคงนิ่งอยู่
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้กล่าวถึงหัวข้อของหยินหยางมาสเตอร์เลย
ถึงแม้ว่าเซจิต้องการจะเข้าใจเกี่ยวกับหยินหยางมาสเตอร์อย่างท่องแท้ เขาก็คิดว่าตั้งแต่เขายังไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องนี้
แต่มันจะทำให้ความรู้สึกผิดหวังของเขาเพิ่มขึ้นเท่านั้น นัทสึยะได้บอกเขาให้รู้เกี่ยวกับข้อมูลสำคัญๆต่อไป
ในกรณีนี้ นัทสึยะได้บอกกับเขาเพราะมันเป็นศักดิ์ศรีส่วนตัวของเธอ
ไม่ใช่เพราะเขาต้องการรู้ เขาไม่ใช่หยินหยางมาสเตอร์ด้วยซ้ำ เขาเป็นแค่คนธรรมดาในสายตาของเธอ
ดังนั้นจึงเป็นที่ยอมรับของเธอที่จะปฏิบัติต่อเขาแบบนี้
มีแนวโน้มว่านัทสึยะ โยรุฮานะบอกถึงท่าทีของตัวเองเพราะเธอห่วงและขอโทษเขา
ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอมีเมตตา มันจะไม่เหมาะสมถ้าเขายังคงขุดหาข้อมูล และมันจะเพิ่มความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ทั้งสองของพวกเขา
ประมาณสิบห้านาทีต่อมา รานา ก็เปิดดวงตาของเธอ
และยืดหน้าออกเลียที่หน้าของเซจิและกระโดดลงบนพื้นก่อนที่จะหายตัวไปทันที
"เธอเหมือนแมวจริงๆ"
'ถ้าชิอากิรู้เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นนี้ล่ะก็
เธออาจจะโกรธด้วยความอิจฉาก็ได้! 'เซจิคิดขณะที่เขาลานัทสึยะ
ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป ผู้หญิงผมสีแดงก็ปรากฏตัวที่ห้องประชุมสภานักเรียน
นัทสึยะเอาตาของเธอออกจากเอกสารบนโต๊ะทำงานของเธอและมองไปที่เพื่อนของเธอ
ซึ่งคุ้นเคยกับแววตาคมกริบในสายตาของเธอ
"รายงานสิ่งที่เธอได้มาซิ...
ฮิตะกิ"
------------------------------------------------
ผู้ติดตาม,บริวาร,ข้ารับใช้ คือมีความหมายเดียวกันนะครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น