ตอนที่ 23 ไม่มีตำนานในเกมนี้หรอกนะ!
นัทสึยะ โยรุฮานะค่อยๆกัดริมฝีปากของเธอและเงียบไป
เซจิเค้นสมองของเขาเมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ
"โอะ ไอ้คนผมบลอนด์นี่เอง"
ในที่สุดเขาก็สามารถจำได้แล้ว
ทาคาโอะ ยามาโมโตะเป็นชื่อของผู้ชายผมบลอนด์คนนั้น
ที่ถูกเขาเตะไข่จนแตกนี้เอง เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงชื่อของคนที่ไร้ค่าแบบนี้
"เขาที่หายตัวไปเหรอครับ เกิดอะไรขึ้น?"
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะรุนแรงมาก
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่หายขาดได้ง่ายใช่ไหม? เซจิที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับขีดความสามารถทางการแพทย์ของโลก
แต่เขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อได้ว่าคนผมบลอนด์นั้นจะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว
"เขาได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว และทั้งครอบครัวหรือตำรวจก็ไม่สามารถหาเขาพบได้
โดยปกติแล้วเขาไม่ควรแม้แต่จะสามารถเดินด้วยอาการบาดเจ็บแบบนั้น" นัทสึยะพูดเบา
ๆ
"มันฟังดูแปลกๆ... คุณเป็นห่วงว่าเขาจะมาหาทางแก้แค้นมิกะหรือผมงั้นเหรอครับ
นั่นเป็นเหตุผลที่คุณบอกให้ผมรู้?"
นัทสึยะ โยรุฮานะยังคงนิ่งอยู่ไม่กี่วินาที
"นั้นก็เป็นเหตุผลหนึ่ง
แต่จริงๆแล้วมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกนายมากนักหรอก" เธอถอนหายใจ แววตาของเธอก็ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งได้ตัดสินใจครั้งสำคัญไปแล้ว
"เซจิ ฮารุตะ" เธออย่างเป็นทางการพูดชื่อจริงของเขาออกมาดังๆ
ว่า "นายรู้จัก หยินหยางมาสเตอร์(Yin Yang Masters) มากแค่ไหน?"
หยินหยางมาสเตอร์? (TL note: นี่เป็นหนึ่งในเกมอันดับต้นๆ
ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเอเชีย)
นั่นมันเป็นเกมที่ไม่มีเป็นตำนานของทั้งหมดเลยนะ!
เขาก็จำได้ว่าเขาไม่สามารถที่จะค้นพบสิ่งมีชีวิตในตำนานในเกมนั้นตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาของเขาเลย
ทำให้เซจิก็เกือบจะเอามือปิดหน้าเขาแล้ว
"ฮารุตะคุง?" นัทสึยะได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกของเซจิ
"อ่า... ไม่มีอะไรหรอกครับ... คุณพูดว่า "
หยินหยางมาสเตอร์" ใช่มั้ย?
นัทสึยะพยักหน้า
"เกี่ยวกับเรื่องนั้น... ผมแค่คิดถึงสิ่งที่ผมเคยได้ยินมาก่อนในเกมและมังงะคุณกำลังถามเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือยังไงกันครับ?"
เซจิไม่แน่ใจ
"แน่นอน ว่าไม่ใช่" นัทสึยะ โยรุฮานะพับแขนของเธอ
แล้วแสดงการแสดงออกการอย่างรุนแรงบนใบหน้าของเธอ "ชั้นถามว่านายรู้ชีวิตจริงของ
'หยินหยางมาสเตอร์' ที่ดำรงอยู่หมู่พวกเราไหม?"
บรรยากาศตอนนี้เปลี่ยนไป
เซจิขมวดคิ้วของเขา
ในความเป็นจริง เขาคาดหวังว่าบางอย่างแบบนี้เกิดขึ้น
เมื่อเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของโลกนี้เป็นครั้งแรก
ความทรงจำของเซจิยังมีส่วนบางส่วนที่มืดทึบและลึกลับ
แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งนั้นจะปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างรวดเร็วเช่นนี้
เขาดื่มชาเสร็จแล้วก็ตั้งถ้วยลง
"แล้วหยินหยางมาสเตอร์... นี้มันมีจริงๆเหรอครับ?"
"ถ้านายถามคำถามนี้ ดูเหมือนว่านายคงจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้สินะ"
นัทสึยะ โยรุฮานะยังคงจ้องมองใบหน้าของเซจิ "แม้ว่านายจะมาจากครอบครัวฮารุตะ
นายก็ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้สินะ?"
เซจิยังคงเงียบอยู่พักหนึ่ง
"ความจริง ผมมีความทรงจำในวัยเด็กที่ลึกลับบางอย่างแปลกๆ
แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่นานมาแล้วและผมอาจจะเข้าใจผิดตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กอยู่ก็ได้"
"ชั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่นายจะคิดแบบนั้น
เท่าที่ชั้นรู้นายถือว่าไม่มีพรสวรรค์ ดังนั้นนายจึงไม่เคยได้รับการสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้"
นัทสึยะ ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและกระพริบตา
"หยินหยางมาสเตอร์มีอยู่จริงๆ"
เธอเอื้อมมือออกไปขณะที่เธอพูดและโคดาชิบนโต๊ะก็เริ่มสั่นและบินเข้าไปในมือของเธอ!
"เหมือนกับที่นายได้อ่านเกี่ยวกับมังงะและเห็นในอนิเมะ
เราปกปิดการดำรงอยู่ของเราจากสังคม และเรามีความสามารถในการควบคุมจิตวิญญาณเพื่อที่จะใช้พลังอำนาจต่างๆ
แต่มันแตกต่างจากจินตนาการเหล่านั้น พวกเราหยินหยางมาสเตอร์สมัยใหม่ต่อสู้กับมนุษย์เป็นหลักไม่ใช่ปีศาจ
และเราจะไม่ได้ทำอะไร อย่างปกป้องความสมดุลของหยินหยาง หรือปกป้องมนุษยชาติ เราใช้อำนาจของเราเพื่อประโยชน์ส่วนตนและปกป้องสถานะของเราในสังคม
"
สายตาของเซจิมองไปที่โคดาชิที่ลอยอยู่ในมือเธออย่างลึกลับและเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ
"มันฟังดู... เหมือนความจริงเลย... "
"ใช่ เราเป็นมันจริงๆ ไม่ใช่เรื่องจินตนาการทั้งหมด"
นัทสึยะยิ้ม ขณะที่เธอปล่อยมือจากโคดาชิ
ก่อนที่โคดาชิจะตกลงกับพื้นมันหยุดชั่วคราวราวกับสิ่งที่มองไม่เห็นกำลังคว้ามันไว้และเริ่มบินอีกครั้งในขณะที่ได้ทิ้งเส้นทางสีแดงจางๆ
ก่อนที่จะรวมตัวกลายเป็นเครื่องหมายลึกลับ
"เราเลือกที่จะปิดบังตัวเราจากสังคมแบบนี้จะทำให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่เราที่จะใช้พลังของเราในการลดจำนวนของภัยคุกคามที่เราเผชิญ
คนธรรมดาที่ไม่รู้ว่าการมีอยู่ของหยินหยางมาสเตอร์นั้นง่ายต่อการจัดการ และแน่นอนว่าการดำรงอยู่ของสิ่งที่ไม่รู้จัก
ที่ไม่สามารถตัดสินได้ด้วยกฎหมายได้ ดังนั้นกฎข้อที่หนึ่งของหยินหยางมาสเตอร์ที่ยึดถือก็คือการปกปิดตนเองจากสังคม
ข้อมูลอะไรก็ตามที่ทำให้เรารู้สึกว่าไม่ปลอดภัย ไม่ว่าจะมาจากไหนก็ตามผู้ที่จงใจพยายามเปิดเผยตัวต่อสาธารณชนจะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษที่รุนแรง
"
เซจิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
ในมังงะที่เขาอ่านในอดีต เนื้อเรื่องหลักต่างๆหรือพวกขั้วมหาอำนาจมักจะปกปิดตัวของตัวเองด้วยเหตุผลที่ไร้สาระเสมอ
แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง ผู้คนจะปกปิดตัวตนของพวกเขาด้วยเหตุผลที่อันสมเหตุผลและเป็นประโยชน์ส่วนตัว
เมื่อเปรียบเทียบกับการเปิดเผยต่อสาธารณชนแล้วมันก็เป็นประโยชน์มากที่จะยังคงถูกซ่อนอยู่
นั่นคือทั้งหมดที่มีอยู่
"นายรู้สึกเหมือนจินตนาการถูกทำลายเลยหรือเปล่า?"
นัทสึยะถาม
"ไม่ ผมแค่รู้สึกเหมือน... ว่านี่แหล่ะคือความจริง"
เซจิยักไหล่
"ถึงแม้ว่านายจะเป็นแค่โอตาคุอย่างงั้นเหรอ"
"ใช่ มันเป็นเพราะผมเป็นโอตาคุ"
นัทสึยะและเซจิลุกขึ้นมองกันอีกซักพักก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา
"อะไรน่ะ? หยินหยางมาสเตอร์มันมีอยู่จริงงั้นเหรอ และพวกเขาเป็นคนด้านมืดที่ใช้ความสามารถของพวกเขาในการรักษาสถานะและอำนาจของตัวเองกับพวกชั่วช้างั้นเหรอ
แต่แล้วอะไรน่ะ? สำหรับผู้ที่มีสถานะทางสังคมที่ต่ำกว่าบอกว่าทุกคนที่อยู่ในระดับสูงถือว่าเป็นพวกชั่วช้าอย่างงั้นเหรอ
งั้นความแตกต่างระหว่างคนที่อยู่ด้านบนคืออะไร? "
"นายมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในการมองเห็นสิ่งต่างๆเลยนะ
ฮารุตะคุง"
นัทสึยะเรียกโคดาชิที่กำลังหมุนวนไปรอบๆ
กลางอากาศขณะที่อยู่ในมือของเธอ และเครื่องหมายรูนสีแดงก็จางหายไป
"สำหรับคนธรรมดาอาจจะแก้ปัญหาได้ตามปกติ
แต่สำหรับพวกเรา... เนื่องจากเราไม่ได้ถูกบังคับโดยกฎหมาย ข้อพิพาทระหว่างเราไม่ได้ถูกตัดสินโดยกฎหมาย...
เราไม่สามารถใช้วิธีแบบปกติได้ เพื่อตัดสินใจในสิ่งต่างๆ "
เซจิยกคิ้วขึ้น
"แล้วพวกคุณจะตัดสินกันยังไง?"
"การต่อสู้ระหว่างหยินหยางมาสเตอร์นั้น"
นัทสึยะพูดด้วยความสงบ
อย่างไรก็ตามดวงตาของเธอชี้ให้เห็นว่าเธอไม่ได้สงบตามที่เธอแสดงออกมาอย่างผิวเผิน
"ภายใต้กฎบางอย่างของเรา หยินหยางมาสเตอร์จะทำตามมัน
เราจะต่อสู้กันเพื่อที่จะกำหนดผู้ชนะ"
"ดังนั้นแล้ว... มันก็เหมือนการเดิมพันที่ไม่มีการประนีประนอมกันเลยใช่ไหม?"
"ใช่แล้ว และแบบเดียวกับที่ชั้นได้พูดไว้ก่อนหน้านี้
การหายตัวไปของทาคาโอะ ยามาโมโตะอาจเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ครั้งใหม่
-การต่อสู้ที่เกี่ยวข้องกับชั้นในฐานะหยินหยางมาสเตอร์"
เซจิรู้สึกขนลุก การต่อสู้กันแบบตัวต่อตัว...
คำนี้ฟังดูค่อนข้างป่าเถื่อนเมื่อใช้ในชีวิตจริง
"…ทำไมล่ะ?"
"อย่างที่ชั้นได้พูดมาก่อนหน้านี้แล้วว่าอาการบาดเจ็บของทาคาโอะ ยามาโมโตะไม่ควรทำให้เขาลุกขึ้นได้
แต่เขาก็หายตัวไป... กล้องรักษาความปลอดภัยเพียงตัวเดียวที่จับภาพเขาได้ขณะที่เขาเดินด้วยตัวเอง"
นัทสึยะยังคงอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น "เห็นได้ชัดเลยว่าหยินหยางมาสเตอร์ได้เข้ามาแทรกแซงทาคาโอะ ยามาโมโตะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของหยินหยางมาสเตอร์แทนที่จะเดินออกไปโดยใช้พลังของตัวเอง
เขาเป็นคนอันธพาลที่โหดเหี้ยมเพราะเรื่องความขุ่นเคืองใจกับฉัน
ถึงแม้อดีตเขาจะเคยเป็นนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ ฉันสามารถคิดได้ว่าต้องมีใครบางคนมุ่งเป้ามาที่ฉัน
โดยการใช้หยินหยางมาสเตอร์เพื่อพาเขาไป "
นัทสึยะถอนหายใจลึก ๆ
"นี่เป็นปัญหาของฉัน
แต่เดิมมันไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย แต่... ฮารุคุคุง นายยังมาจากครอบครัวหยินหยางมาสเตอร์
นี้ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นหนึ่งในเจ็ดครอบครัวใหญ่และเป็นกลุ่มที่เก่าแก่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหยินหยางมาสเตอร์
หนึ่งในบรรพบุรุษของครอบครัวของนายคือหยินหยางมาสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของเกาะซากุระนั่นเอง
แม้แต่ชาวบ้านทั่วไปก็รู้เกี่ยวกับ –เซย์เมย์ คามิโจ! "
เซจิรู้สึกตกใจมาก
สถานการณ์นี้มันเป็นยังไงกันแน่?
เซย์เมย์ คามิโจ? นั่นคือ องเมียวจิ [เซย์เมย์
อเบะ(Seimei Abe)] ของโลกนี้งั้นสินะ!?
"เนื่องจากชื่อครอบครัวของ 'คามิโจ' มีชื่อเสียงในขนาดที่ว่าใครคนหนึ่งที่มีชื่อนี้จะถูกรพิจารณาว่ามีพลังอำนาจที่ลึกลับนี้
ครอบครัวของนายก็เลยตัดสินใจในบางช่วงเวลา เพื่อเปลี่ยนนามสกุลของพวกเขาเป็น 'ฮารุตะ' และที่สำคัญหยินหยางมาสเตอร์ภายในครอบครัวเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ใช้ชื่อครอบครัวที่แท้จริงของพวกเขาคือ คามิโจ"
เซจิไม่รู้ว่าการแสดงออกของเขาตอนนี้เป็นยังไง
" แม้ว่านายจะถูกไล่ออกจากครอบครัว นายยังคงเป็น
"ฮารุตะ" และนายเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับเรื่องนี้ด้วย ดังนั้นชั้นจึงคิดว่า
นี้เป็นโอกาสที่นายจะได้มีส่วนร่วมในเรื่องนี้อีกครั้ง" นัทสึยะแสดงท่าทีขอโทษ
" ฮารุตะคุง ชั้นยอมรับว่าตอนที่ชั้นช่วยย้ายโรงเรียนตอนนั้น ชั้นคิดแต่เกี่ยวกับประโยชน์ส่วนตัวของชั้นเอง
แต่ชั้นไม่เคยคาดหวังว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ"
นัทสึยะ โยรุฮานะโค้งคำนับลึกๆต่อเซจิ
"โปรดระวังต่อจากนี้ไปด้วย และติดต่อหาชั้นหากนายสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นรอบๆตัวของนาย
ชั้นจะจัดเตรียมการป้องกันบางอย่างไว้รอบๆตัวนายเอง และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้นายบังเอิญได้รับอันตรายใดๆทั้งสิ้น
"
ในที่สุดเซจิก็กลับมามีสติอีกครั้งและมองไปที่หญิงสาวคนนี้ผู้ซึ่งกำลังก้มศีรษะลงให้เขา
"อย่าทำอย่างนั้นเลยครับ ประธานแม้ว่าพวกเขาจะกำหนดเป้าหมายคุณ
แต่ผมก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน ดังนั้นผมจะไม่ตกเป็นเป้าได้ยังได้ไงล่ะครับ
จริงไหม?" เขายิ้มอย่างนุ่มนวล
"ผมเป็นคนหนึ่งที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ดังนั้นถ้าเขากลายเป็นสิ่งแปลกๆ
และกำลังหาทางแก้แค้นอยู่ ผมจะเผชิญหน้ากับเขาเอง"
เซจิกล่าวด้วยความมั่นใจได้แบบนี้ เพราะเขาสูตรโกงที่ดีที่สุดที่สามารถจัดการได้ทุกสถานการณ์ไงล่ะ!
เขามีความสามารถในการเซฟและโหลดซ้ำๆ ! หากพวกมันมีความสามารถอย่างนั้นจริงๆแล้วล่ะก็
ก็แค่โหลดใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง!
เมื่อนัทสึยะ โยรุฮานะได้ยินคำตอบที่ดูมั่นใจของเขาที่ดูเหมือนว่าเขามีความกล้ามากพอและตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง!
"เซจิ ฮารุตะ... " เธอค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มที่ดูโล่งอก
"...ขอบคุณนะ"
--------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น