ตอนที่ 21 หอยทากและนกกระจอก
เซจิตกใจกับคำขอสิ่งที่ไม่คาดไม่ถึง
"ไปเดตกับอาจารย์พีชงั้นเหรอครับ?"
"แม้ว่าฉันจะเรียกมันว่าเป็นเดต แต่มันก็เหมือนกับการพาเธอไปเห็นรอบๆโรงเรียนของนาย
แล้วไปหาอะไรกิน หรือไม่ก็ไปดูการแสดงของนักเรียนบางคนก็ได้" ริกะกอดอกไว้ก่อนที่จะพูดต่อ "ตอนนี้ เธอไม่สามารถจัดการกับพวกวัยรุ่นหรือสูงกว่าที่เป็นผู้ชายได้ได้ในขณะที่พวกเด็กเล็กๆหรือเด็กประถมก็ไม่มีปัญหา
สำหรับพวกเขาก็ไม่ได้ช่วยเกี่ยวกับเรื่องโรคกลัวผู้ชายของเธอเลย
ใช่แล้วตอนนี้ต้องให้เธอจำเป็นที่จะต้องคุ้นเคยกับโรงเรียนม.ต้นและโรงเรียนม.ปลายของพวกผู้ชายนะ
แล้วนายเองก็ทำงานที่นี่มานานพอสมควรแล้ว และฉันรู้สึกว่านายน่าเชื่อถือและความน่าเชื่อถือนี้เหมาะสำหรับรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ได้มากที่สุด
และตอนนี้เองก็เป็นช่วงงานโรงเรียนของนายด้วย ดังนั้นฉันจึงขอความช่วยเหลือจากนายเพื่อช่วยทำให้เธอทำคุ้นเคยกับพวกผู้ชายที่อายุประมาณนายเนี่ยละ
นอกจากนี้ยังช่วยให้เธอได้ออกไปพูดคุยกับคนจริงๆได้มากขึ้น
เหมือนกับการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยจริงไหม"
เซจิถูคางขณะใช้ความคิด
"แค่พาไปชมงานโรงเรียนเหรอ... จริงๆแล้วมันจะช่วยให้เธอรักษาโรคกลัวของเธอได้จริงเหรอครับ?"
"ฉันเองก็ไม่รู้
มันเป็นเพียงแค่สิ่งที่ฉันต้องการลองดูนะ" ริกะอ้ากางแขนออกมา "นายเต็มใจที่จะทำไหม?
ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งแบบนายเองยินดีที่จะไปเดตกับคนแปลกหน้าในเพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียวในงานโรงเรียนหรือไม่?"
"...จะทำอย่างไรถ้าผมปฏิเสธ?"
"งั้นเราก็ต้องต้องพิจารณาเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์และการให้ความช่วยเหลือจากร้านของเราใหม่"
เซจิเกาไปที่ใบหน้าของเขา ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน
"ยังไงก็ตาม... อาจารย์เองคิดยังไงกับเรื่องนี้ล่ะครับ?"
เขาหันไปหาอาจารย์พีช "อาจารย์เองก็เป็นคนที่ผมไม่ได้ไม่รู้จักซะทีเดียวและแน่นอนอาจารย์เองก็ไม่รู้จักผมด้วยเช่นกัน
เพราะงั้นคนแปลกหน้าทั้งสองควรจะไปเดตกันที่งานโรงเรียนด้วยกันจริงๆเหรอครับ?"
ริกะหันไปมองลูกพี่ลูกน้องของเธอ
พีช ยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานานก่อนที่เธอจะพูดขึ้น
"จริงๆ... ฉันเองก็กลัว... แต่ฉัน...
ไว้ใจริกะ... และผู้ชายที่เธอเชื่อ ฉันในตอนนี้...
แม้ว่าฉันจะไม่ได้แต่งงาน ฉันก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่ ถ้าเรื่องเกิดขึ้น...
ฉันก็ไม่สามารถวาดตัวละครชายได้... ฉันไม่ต้องการให้ตัวเองถูกจำกัดให้วาดแต่ตัวละครหญิงตลอดไป!"
เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างช้าๆขณะพูดจบ
มีผมบางส่วนปกคลุมครึ่งหน้าผากของเธอ
แต่เขาก็ยังสามารถบอกได้ว่าเธอมีใบหน้าที่มีเสน่ห์ซึ่งคล้ายคลึงกับริกะ ในความเป็นจริงลักษณะใบหน้าของอาจจะเธอดูสวยกว่าของริกะก็ได้
แม้ผิวของเธอดูไม่ค่อยสดใส
อย่างไรก็ตามความตั้งใจที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของเธอคือสิ่งที่ทำให้เซจิชอบมันมากที่สุด
นี้แหล่ะคือความมุ่งมั่นของคนแต่งมังงะ!
หลังจากที่ฟังความความตั้งใจของเธอแล้ว เซจิก็ยิ้มให้
"เอาล่ะถ้าอาจารย์พูดอย่างนั้นแล้ว ในฐานะแฟนตัวยงของคุณ
แน่นอนผมควรสนับสนุนคุณด้วย"
เขาหันไปหาผู้จัดการร้านริกะ อะมามิ
"ผมยอมรับเงื่อนไขของคุณครับ!"
ริกะยิ้มเมื่อได้ยินเรื่องนี้
"ขอบคุณนะ ฮาราโนะคุง"
"คุณไม่จำเป็นต้องเรียกผมว่าฮาราโนะตอนนี้ก็ได้ครับ"
เซจิหันไปหาพีชอีกครั้ง "เนื่องจากอาจารย์ต้องเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวอย่างหนัก
ผมรู้สึกว่ามันอาจไม่สุภาพที่จะใช้ชื่อปลอมของผมต่อหน้าคุณ ชื่อจริงของผมคือเซจิ ฮารุตะและด้วยอะไรหลายๆอย่างตอนนี้ผู้จัดการเองก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วย
"
พีชเบิกตากว้าง ขณะที่เธอมองไปยังลูกพี่ลูกน้องของเธอ
หลังจากนั้นก็ยิ้มและพยักหน้ายืนยัน
"ผมต้องการที่จะจริงใจกับอาจารย์ และผมรู้สึกเหมือนการบอกชื่อจริงให้คุณสามารถใช้สร้างความไว้วางใจระหว่างเราได้
โอ้... แต่ผมยังคงต้องการใช้มันอยู่ คุณสามารถใช้ชื่อปลอมของผมตอนที่พูดกับคนอื่นๆได้นะครับ
"
พีชพยักหน้าเบา ๆ
"ชื่อจริงของฉันคือ ... มายาซูมิ อะมามิ"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาขณะที่เธอก้มศีรษะลงอีกครั้ง "โปรดดูแลฉันต่อจากนี้ด้วยนะ...
ฮารุตะคุง"
"ผมควรจะเป็นคนหนึ่งพูดว่า –มันเป็นเกียรติอย่างมากเลยครับสำหรับผมที่จะพูดคุยกับอาจารย์
เพราะงั้นขอลายเซ็นด้วยได้ไหมครับตอนนี้?"
ริกะ อามามิหัวเราะ
"ทำไมเธอถึงไม่ให้ลายเซ็นกับเขาหน่อยละ
มายาซูมิ? ผู้ชายคนนี้เป็นโอตาคุจริงๆนะ"
และดังนั้นมายาซูมิ อะมามิจึงมอบลายเซ็นให้แก่เขา
หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ได้พูดถึงรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับงานโรงเรียน
และได้ข้อสรุปสำหรับรายละเอียดอย่างรวดเร็ว
เซจิลาและออกหลังจากสรุปรายละเอียดแล้ว
"เธอคิดว่าไงมายาซูมิ เด็กคนนั้นค่อนใช้ได้ใช่ไหม?"
"อืม ... รู้สึกเหมือน ... เขาดูเปล่งประกาย"
"ความรู้สึกแบบนั้นมันอะไรเหรอ? ช่างเถอะ
ฉันพอจะเดาออกแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร" ริกะพูดขณะอมยิ้ม
"เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่แย่มากๆ
ก่อนที่จะมาทำงานกับฉัน แต่ฉันไม่เคยเห็นคำพูดแย่ๆออกมาก่อนเลย และถ้าเขาเปลี่ยนตัวเองไปแล้วจริงๆ
ฉันคิดว่าเขาอาจจะเป็นประโยชน์กับเธอบ้างก็ได้หากเธอต้องการเปลี่ยนแปลตัวเองแบบเขา
"
มายาซูมิพยักหน้าขณะที่แก้มของเธอร้อนวูบและมีสีแดงเล็กน้อย
"ฉันจะรอวันที่... ได้ไปเดตกับเขา"
ระหว่างทางกลับบ้าน
เซจิตรวจสอบระบบของเขาและพบว่าตัวเลือก [ทำงาน]
เพิ่มค่าการกระทำของเขาขึ้นเป็น 4 แต้ม
'ตัวเลือก [ทำงาน] ทำให้ฉันมีคะแนนมากมายเลย
น่าเสียดายที่ฉันสามารถใช้งานได้เพียงวันละครั้งเท่านั้น ไม่อย่างงั้นฉันจะไปหางานทำเพิ่มแล้ว
'
เมื่อเขามาถึงอพาร์ตเมนต์ของเขา เขาใช้ตัวเลือก
[เขียนไดอารี่] ทันที
ตอนนี้เขาได้ใช้เวลาไป 20 นาที และเขาได้รับค่าการกระทำ
1 แต้ม
'ตามที่คาด... ฉันจะได้คะแนนที่ต่างกันขึ้นอยู่กับคุณภาพของงานที่ทำ'
จากนั้น ถ้าเขาต้องการแต้มที่มากขึ้นก็หมายความว่าเขาจะต้องพัฒนาตัวเองให้มันสมดุลและฟามจากตัวเลือกการทำงานทั้งหมดของเขาพร้อมกัน
หรืออีกทางเลือกหนึ่งคือเขาสามารถเลือกที่จะมุ่งเน้นที่จะทำบางอย่างที่เฉพาะเจาะจงและแก้ไขให้มันดีขึ้นต่องานที่ทำ
'ฉันควรจะเป็นพวกทหารหรือผู้เชี่ยวชาญดี...
ทางเลือกพวกนี้ยากจริง' เซจิถูคางของเขาและกำลังไตร่ตรองอยู่
อืม เขาไม่จำเป็นต้องตัดสินใจในทันที ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะทำตามปกติในช่วงเวลานี้
เขาตัดสินใจที่จะเลือก [วาดภาพ] เพื่อรับค่าการกระทำอื่นๆ
ในที่สุดก็มี [ร้องเพลง] และ [เต้น] ที่ยังมีให้เลือก ... ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะต้องเริ่มสตรีม
ขณะนั้นเอง
แมวที่รักปลาบินเองก็กำลังทำการรีเฟรชเว็บไซต์สตรีมมิ่งอีกครั้ง
"วันนี้เขาจะไม่มาเหรอ?" แมวที่รักปลาบินรู้สึกผิดหวัง
'ฮืม ปล่อยให้ผู้ติดตามของนายคนเดียวต้องรอเนี่ย
นายเป็นสตรีมเมอร์แบบไหนเนี่ย!?'
ขณะที่เธอคิดแบบนี่ สตรีมที่ชื่อว่า "ผมต้องการคนดูแค่หนึ่งคน"
โผล่มา
เธอรีบคลิกและได้รับการต้อนรับทางสายตาของผู้ชายที่ใส่หน้ากากสีเงินอีกครั้ง
"เฮ้ สาวสวยที่ชื่อปลาบิน คุณกำลังรอผมอยู่งั้นเหรอ?" เขายิ้มขณะถามเธอ
"ใครรอนายอยู่กัน! ฮืมม!" ปลาบิน ได้ส่งอีโมจิรูปโกรธไปให้เขาเพื่อแสดงความไม่พอใจของเธอ
"ขอโทษนะ ที่ผมมาสายเพราะติดงานนะ เพื่อแสดงคำขอโทษอย่างจริงใจของผม
คุณสามารถขอเพลงที่คุณต้องการให้ผมร้องเพลงได้ แต่ผมไม่รับประกันนะว่าผมจะรู้จักเนื้อร้องเพลงนั้นหรือเปล่า"
"แล้วจะบอกมาเพื่อ... นายนี้มันโง่หรือเปล่า!"
แม้ว่าปลาบินกำลังบ่นอยู่ในความคิดของเธอ แต่ปากของเธอก็โค้งขึ้นในชีวิตจริง
"มันเป็นการทดสอบความเข้ากันได้ดีของเราไง
บางทีเพลงที่คุณต้องการให้ร้อง ผมอาจจะรู้เนื้อร้องเพลงนั้นก็ได้?"
"ใครอยากจะทดสอบความเข้ากันได้กับนายกัน
ไอ้โง่!?"
"อย่าพูดนั้นน่า อย่างน้อยผมเองก็เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในห้องของผมเลยนะ!"
ผู้ชายคนนั้นบอกในสิ่งที่เขาเป็นด้วยท่าทีที่สบายๆ
ปลาบิน ได้ส่งอีโมติคอนที่บอกว่าเธอกำลังดูถูกเขา
แต่ที่จริงเธอกำลังหัวเราะที่หน้าจออยู่
ปลาบิน ส่งอีโมติคอน "ฉันไม่เชื่อนาย"
อีกครั้ง แต่จริงๆ แล้วเธอกำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่
เธอก็ได้ได้รับแรงกระตุ้นทันทีจากความทรงจำของเพลงในวัยเด็กของเธอ
นี้เป็นหนึ่งในเพลงที่เธอชอบตอนเด็กๆ
แต่ก็ไม่ได้เป็นที่นิยม
ชื่อของมันคือ "หอยทากและนกกระจอก"
แน่นอนเขาน่าจะไม่รู้จักเพลงนี้
ลึกเข้าไปภายในเธอมีเจตนาเล็กน้อยที่จะให้เพลงที่เขาอาจจะไม่รู้จัก
เธอพิมพ์ชื่อเพลงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
อีกด้านหนึ่งของจอ เมื่อเซจิเห็นคำขอเพลงของผู้ติดตามเพียงคนเดียวของเขา
ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
นี่ไม่ใช่เพลงในตอนเด็กๆที่ได้รับความนิยมมาก
แต่เป็นเพลงที่เขาคุ้นเคยอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นเรื่องที่เซจิคุ้นเคย
เขาไม่คิดว่าเขาจะหาใครบางคนที่มีความสนใจเหมือนกับเขาตอนที่อายุตอนนี้...
เขาไม่ได้คิดลึกซึ้งมากนักถึงแม้ว่า "หอยทากและนกกระจอก" จะไม่ใช่เพลงที่ได้รับความนิยมอย่างมาก
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบผู้ใช้อินเทอร์เน็ตที่คุ้นเคยกับมัน
"ผมรู้จักนี่เป็น... เพลงในตอนเด็กเมื่อนานมาแล้วใช่ไหม
ผมค่อนข้างจะคุ้นเคยกับมัน"
การมราได้ฟังผู้ชายในสตรีมพูดแบบนี้ ทำให้ปลาบินตกใจ
เขารู้จักเพลงนี้จริงเหรอ!?
"ดูเหมือนว่าเราจะเข้ากันได้ดีเลยนะ สาวสวยที่รู้จักกันในชื่อปลาบิน!"
เด็กชายหัวเราะก่อนที่เขาจะล้างคอและเริ่มร้องเพลง
การร้องเพลงของเขายังคงไม่มีอะไรพิเศษ
ถึงอย่างงั้นปลาบินรู้สึกสัมผัสอะไรซักอย่างได้ที่ไหนสักแห่งในใจของเธอและฟังเขาอย่างตั้งใจ
เมื่อกี้เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกลับไปผ่อนคลายในวัยเด็กที่ไม่ต้องกังวล
ในช่วงวัยเด็กของเธอ "เขา" ได้อยู่ที่นั่นด้วย
แม้ว่าคนๆนี้จะไม่มีตรงไหนใกล้เคียงกับไอ้สารเลวคนนั้นมากที่สุดก็ตาม
แล้วทำไมคนๆนั้นถึงกลายเป็นอย่างงั้นได้?
ปลาบินไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เธอได้ฟังเงียบๆ และเตือนความทรงจำเกี่ยวกับอดีต
ตอนนี้เพลงจบลงแล้ว
"เอาล่ะสาวสวยชื่อปลาบิน คุณจำความทรงจำในวัยเด็กได้หรือไม่?"
ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเธอผ่านทางหน้าจอของเธอ
"ฉันจำได้ว่า ฉันตอนเด็กๆ... ความคิดถึงนี้ ... "
แม้ว่าจะไม่ใช่ความทรงจำของตัวเอง
แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ค่อนข้างมากและมันยังกระตุ้นให้ความทรงจำในวัยเด็กของโลกดั้งเดิมของเขาด้วย
ตอนนี้ทั้งสองคนยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
"เอาล่ะ แล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องเต้นแล้ว
ต่อไปก็เหมือนเดิมกับเมื่อวานนี้ คุณก็สามารถหัวเราะได้ ถ้าคุณชอบ!"
อีกครั้งหนึ่งท่าเต้นที่น่าตลกของเขาก่อให้เกิดเสียงดังลั่นทันที
ปลาบินออกจากความทรงจำวัยเด็กของเธอ และเริ่มหัวเราะอีกครั้ง
"เอาล่ะจบการเต้นลงแล้ว งั้นก็เจอกับพรุ่งนี้นะครับ!"
"เดี๋ยวก่อน นายจะออกอีกแล้วเหรอ ทำไมนายถึงไม่สตรีมต่อล่ะ
ถ้าทำอย่างงี้นายจะไม่ได้ผู้ติดตามนะ!" บินปลารีบพิมพ์ให้เขา
ผู้ชายที่สวมหน้ากากสีเงินลูบคางของเขา
"ก็เหมือนกับชื่อของสตรีมของผม ผมต้องการแค่คนเดียวที่ดูเท่านั้น"
"ทำไม!?"
"อืม ... มันยากนิดหน่อยที่จะอธิบาย ผมไม่รู้จริงๆว่าจะพูดยังไง...
" เซจิคิดว่าจะหลอกเธอยังไงดี "ผมไม่อยากเป็นสตรีมเมอร์ ผมแค่อยากจะให้คนๆหนึ่งมีความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิตของเขา
เพราะ... ผมทำร้ายคนหลายๆคนในอดีต แม้ว่าผมจะได้พยายามอย่างหนักแล้วก็ตาม เพื่อเปลี่ยนตัวเอง
ผมไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนที่ผมทำให้พวกเขาเจ็บใจ แล้วจะยอมรับผม ผมไม่กล้าที่จะหวังว่าจะได้คำตอบที่จริงจัง
และผมก็ไม่มีความกล้าพอที่จะปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา... แต่ผมคิดว่าผมควรจะทำบางอย่างเพื่อชดเชยความเจ็บปวดที่ผมได้ทำแก่พวกเขาไว้มาก่อน
ผมรู้ว่าผมกำลังทำแบบนี้เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่นี่คือทั้งหมดที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้
ผมต้องการเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่ดู และผมจะออกทันทีหลังจากการแสดงของผมเสร็จ มันไม่สำคัญว่าถ้าผมจะถูกหัวเราะ
หรือดูถูกใส่ หรือแม้ว่าคนอื่นๆเห็นว่าผมเป็นตัวตลกผมเพียงต้องการทำแบบนี้ ไม่มีอะไรเพิ่มเติม
เฮ้ สาวสวยในชื่อ "ปลาบิน" ผมทำให้คุณได้มีความสุขบ้างหรือเปล่า ถ้าอย่างงั้นมันก็พอแล้วล่ะสำหรับผม "
ผู้ชายคนนี้กำลังยิ้มกับเธออย่างจริงจัง
"เจอกันพรุ่งนี้นะ -
ถ้าคุณมีเวลาว่าง"
จากนั้นสตรีมก็ปิดตัวลง
แมวที่รักปลาบินกำลังแสดงอารมณ์ออกบนใบหน้าของเธอ
"อะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ทำมันเพื่อเพื่อตัวเอง
... "
อย่างไรก็ตามเธอก็คิดเรื่องเล็กน้อย
คนที่เคยทำผิดพลาดในอดีต จะเริ่มต้นการแสดงที่น่าตลกเพียงเพื่อที่จะให้ความสุขกับคนอื่น
ไม่ใช่เพื่อแสวงหาการชดเชยหรือความโด่งดัง
แม้ว่าจะเป็นเพียงเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
และเพื่อความพึงพอใจของตนเองแล้ว
แต่ก็อาจกล่าวได้เช่นกันว่า นี่คือวิธีการของเขาในการแสวงหาการไถ่ตัวเอง
"... ฉันต้องการคนที่ได้เห็นผู้ชายคนนี้"
แม้ว่าคนๆนั้นจะได้เห็นเขา คนๆนั้นก็อาจจะไม่ได้ให้ความสนใจใดๆก็ได้
ถ้าคนๆนั้นเสียใจจริงๆกับการกระทำของเขาแม้เพียงเล็กน้อย
พี่สาวของเธอไม่เคยบังคับให้เขาต้องออกจากบ้านไป
ไม่เหมือนกับเธอที่ไม่อยู่ในขอบเขตที่จะไม่สามารถให้อภัยเขาได้
"เซจิ ฮารุตะ... " ปลาบินพึมพำที่ชื่อว่าเธอจะไม่มีวันลืมหรือให้อภัยได้
"นายสามารถไปเน่าเหม็นในมุมหนึ่งที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นนายได้ก็ได้หรอกนะ
แต่คนที่ไม่เข้าใจความคิดเรื่องที่ควรเสียใจก็ไม่สมควรที่จะได้รับการอภัยให้หรอกนะ"
.....................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น