ตอนที่ 20 พีช
นี้เขาถูกปฏิเสธงั้นเหรอ... หรือมันอาจเป็นเพราะเขาหล่อมากเกินไป
หรือเขาถามในเวลาที่ไม่เหมาะสม?
หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเซจิก็รู้สึกไม่สบายใจ
เห็นได้ชัดว่ามิยาโมโตะเป็นผู้หญิงที่ดีที่ขาดความมั่นใจ
ถ้าเธอมีความมั่นใจและลดน้ำหนังลงได้ เธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งเลย
แม้ว่าเธอจะไม่ลดน้ำหนักตราบใดที่เธอที่ความมั่นใจในตัวเอง
เธอก็สามารถจะเป็นเพื่อนโอตาคุกับเขาได้
น่าเสียดายที่เขาถูกปฏิเสธ
เพราะมิยาโมโตะไม่ถูกพิจารณาว่าเป็น
"สาวสวย" จากระบบของเขา เซจิจึงไม่สามารถมองเห็นค่าความชื่นชอบที่มีต่อเขาได้
'ฉันหวังว่าเธอจะไม่เกลียดฉันนะ
บางทีเรื่องราวของฉันก็อาจจะดูไม่น่าเชื่อเกินกว่าที่เธอจะสามารถจัดการได้
"เซจิคิดเอง
เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ เขาถูกปฏิเสธ ...
ถูกปฏิเสธกลับมาตั้งสามครั้ง
เขาแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับคนที่เขาคุยเรื่องโอตาคุ
เซจิถอนหายใจอย่างหมดหนทาง แม้ว่าจะมีมิกะและชิอากิทั้งคู่ –แต่พวกเธอทั้งสองคนก็ไม่สนใจเรื่อง
โอตาคุ
โรงเรียนนี่ดูเหมือนจะไม่มีชมรมที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมของโอตาคุแต่อย่างใดเลย
เขาได้หาดูหมดแล้ว
แล้วเขาควรจะปลดปล่อยพลังงานของโอตาคุทั้งหมดที่กำลังรวบรวมอยู่ภายในตัวเขาไว้ที่ไหนดี?
ถึงอย่างงั้นก็ตามกับโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ ทำไมไม่มีอย่างน้อยโอตาคุไม่กี่คนที่สร้างชมรมเพื่อผลประโยชน์ของพวกเขาล่ะ?
ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ เขาก็มีแรงบันดาลใจเกิดขึ้นแล้วทำให้เขาหยุดเดิน
'นี่ ... ใช่แล้ว ฉันควรหาซักที่แล้วสร้างชมรมของตัวเองขึ้นมา?'
เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าความต้านทั้งหมดที่ปิดกั้นความรู้สึกนี้ที่หายไปแล้ว
...
หลังจากคลาส P.E จบลงแล้ว
ตัวแทนห้องโคจิ โยชิฮาระได้จัดประชุมห้อง เพื่อมอบหมายงานต่างๆ ในงานโรงเรียนเพื่อจัดเตรียมงานเทศกาลขึ้น
การแบ่งงานของโคจิเป็นเรื่องที่ยุติธรรมและเหมาะสม
ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงพูดถึงรายละเอียดเล็กๆ ก่อนที่จะสรุปแผนการ
"ฮาราโนะคุง หน้าที่ของนายมีความสำคัญอย่างมาก
ผมหวังว่านายจะสามารถพูดคุยเรื่องนี้กับร้านขายขนมหวานได้อย่างรวดเร็วและทำสำเร็จนะ"
"ไม่มีปัญหาครับ คุณตัวแทนฟ้อง ผมได้บอกผู้จัดการร้านเมื่อคืนนี้แล้ว
และถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ – เธอค่อนข้างยินดีที่จะช่วยเรา และผมกำลังจะไปทำงานในคืนนี้
ดังนั้นผมจะหารือเกี่ยวกับรายละเอียดอื่นๆกับเธออีกละกันครับ"
"โอ้ ยอดเยี่ยม – สมเป็นนายฮาราโนะคุง!"
โคจิคิดอย่างนี้ช่วงขณะ
"หลังจากที่นายคุยกับเธออีกครั้งในคืนนี้
นายสามารถโทรหาผมและบอกผมเกี่ยวกับสถานการณ์ได้ไหม ผมต้องการรู้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะ"
"แน่นอน" เซจิได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับโคจิ
ในฐานะตัวแทนชั้นปีที่ 1 ชั้น 5 โคจิ โยชิฮาระเป็นคนที่เชื่อถือได้ ซึ่งเป็นประเภทที่คุ้นเคยกับการเป็นผู้นำ
เขาเป็นคนในชั้นเรียนที่ได้รับความเคารพนับถือจากทั้งพวกผู้ชายและพวกผู้หญิง และยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่ได้มีความรู้สึกอิจฉาต่อเซจิเลยด้วย
เซจิรู้สึกโชคดีมากที่เขาเป็นตัวแทนห้องของเขาเป็นโคจิ
ไม่อย่างนั้นเขาจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากมากขึ้นในชั้นเรียน
โชคดีที่ โคจิ กำลังคิดเกี่ยวกับการจัดการสถานการณ์ที่ให้สะดวกสบาย
และถึงแม้ว่าโคจิไม่ได้ลำเอียงให้กับเซจิ แต่ก็ดูเหมือนว่าโคจิจะไม่เป็นมิตรกับเซจิด้วย
"เซนโจ นายจะไปแล้วเหรอเหรอ?"
"ใช่ ผมจะไปที่ร้านขนมตอนนี้ แล้วพวกเธอล่ะ?"
"ฉัน ... รู้สึกไม่อยากไปที่ชมรมเทนนิสในวันนี้นะ
ฉันอยากลับบ้านพร้อมกับนาย" มิกะกล่าวว่า
"ฉันจะต้องไปแสดงละคร เราจำเป็นต้องฝึกบทสำหรับงานโรงเรียนนะ"
หลังจากที่ชิอากิทิ้งให้เซจิและมิกะก็ออกจากโรงเรียนและเดินกลับบ้านไปด้วยกัน
"ชมรมเทนนิสจะเอายังไง?"
"ฉันไม่รู้ แต่ฉันสงสัยว่าบรรยากาศก็คงจะดีมากๆในวันนี้ล่ะ"
"ขอโทษนะ..."
"เซนโ- เซจินายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะ"
มิกะถอนหายใจ "ที่ชมรมเคยมีปัญหาแบบเดียวกันมาก่อนและหลังจากได้เห็นหลายๆสิ่งที่นั่นเมื่อวานนี้
... จริงๆ แล้วฉันก็คิดจะออกจากชมรมนี้แล้ว"
"อืม ... ดูเหมือนว่าชมรมนี้จะไม่เหมาะกับเธองั้นสินะ"
"แต่ถึงแม้จะออกจากชมรมนี้แล้ว
แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมต่อดี... " มิกะถอนหายใจอีกครั้ง ขณะที่เธอหันกลับไปและมองไปที่เซจิ
"แล้วนายละเซจิ มีชมรมอะไรบ้างที่นายสนใจจะเข้าบ้างไหม? "
"ผม... " เซจิถูคางของเขาขณะใช้ความคิด
"ตอนที่ผมกำลังคุยกับเธอในระหว่างช่างพักกลางวัน ผมถามว่ามีกิจกรรมอะไรบ้างสำหรับพวกโอตาคุ
ใช่มั้ย แล้วเธอก็บอกว่ามันไม่มี นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงคิดจะตั้งชมรมของผมเองขึ้นมาไง
"
"นายต้องการสร้างชมรมของนายเองงั้นเหรอ?"
มิกะรู้สึกตกใตไปช่วงขณะ
"ผมเป็นโอตาคุ หลังจากนี้ทั้งหมด ผมต้องการที่จะอยู่ร่วมกับเพื่อนโอตาคุที่สามารถแบ่งปันเรื่องความสนใจของผมได้"
เซจิยิ้ม "แน่นอนว่าถ้าเธอยินดีที่จะเข้าร่วมด้วยก็เหมือนกัน แม้ว่าเธอจะไม่ใช่โอตาคุ
แต่เธอก็สามารถสนุกกับการพวกอนิเมะได้บางเรื่อง และเราสามารถที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ด้วยเหมือนกัน"
"โอ้ ... " ในตอนนี้ มิกะรู้สึกมีช่องว่างระหว่างเธอกับผู้ชายคนที่อยู่ในใจเธอ
แม้ว่าเธอจะชอบดูมันบางเรื่องและเธอก็จะดูวิดีโอออนไลน์ของพวกไอดอลเป็นครั้งคราว
แต่เธอไม่ได้เป็นโอตาคุเต็มตัวเหมือนเซจิ
นับตั้งแต่ที่เซจิได้เปลี่ยนตัวเองเธอก็เข้ากันได้ดีกับเขา
แต่ความจริงที่ว่าเขาคือโอตาคุ ในขณะที่เธอเป็นพวกคนธรรมดา
นี่ทำให้มิกะรู้สึกรู้สึกรู้สึกหวาดกลัว
"เธอรู้ไหมว่าข้อกำหนดของผม ในการจัดตั้งชมรมขึ้นมาคืออะไร?"
เซจิถาม
"โอ้ ... มันอาจจะต้องมีจำนวนคนขั้นต่ำ แล้วนายจะต้องยื่นคำร้องต่อสภานักเรียนด้วย
" มิกะฝังความรู้สึกนี้ไว้ลึกเข้าไปในข้างในใจของเธอ ขณะที่เธอตอบคำถามของเขาด้วยความจริงใจ
"ตามที่คาด จำนวนคนเป็นอุปสรรคแรก...
" เซจิถูคางของเขาขณะใช้ความคิด "บางทีผมควรจะทำอะไรบางอย่าง เช่น
ใบประกาศ ... "
"ใบประกาศ?"
"วางไว้ที่กระดานข่าวและค้นหานักเรียนที่มีความสนใจคล้ายๆกันอะไรพวกนี้"
"มัน...จะได้แน่เหรอ?"
"ผมไม่รู้
แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็ต้องพยายามดู" เซจิลูบคางขณะที่คิดอย่างรอบคอบ
ถึงแม้จะเป็นเรื่องไม่ดีในการสร้างชมรม
แต่ก็เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมในการเพลิดเพลินไปกับเด็กที่เพิ่งเริ่มต้นแบบเขาใช่ไหม?
แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ต้องดูแลเกี่ยวกับงานโรงเรียนเป็นครั้งแรกด้วย
...
ที่ร้านขายขนมหวาน ดีไวท์ เทซท เซจิเลือกตัวเลือก
[ทำงาน] จากเมนู และเริ่มทำงานหลังจากเปลี่ยนชุดเครื่องแบบของเขาแล้ว
จากนั้นเขาก็เริ่มทำงานมีการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นราวกับผู้มีประสบการณ์
เขายังคงว่างอยู่จนถึง 19:30 น.
ในตอนเย็น
หลังจากที่เสร็จงานแล้ว เซจิก็ไปที่ทำงานของผู้จัดการร้านแทนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
และริกะ อะมามิกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น
ปกติแล้วเธอจะแต่งตัวสวยอยู่เสมอ
เธอสวมสูทที่แสดงให้เห็นรูปลักษณ์ที่ยอดเยี่ยมของเธอ และตีคู่กับถุงน่องสีดำและขาที่สวยงามเธอ
ก็โผล่ออกมาด้วยความเย้ายวนใจ
สิ่งที่น่าแปลกคือข้อความจริงที่ว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ในที่ทำงานของผู้จัดการร้าน
ผู้หญิงคนอื่น ๆ สวมหมวกที่ปกคลุมผมยาวสีเงิน เธอสวมเสื้อสีเทากับเสื้อสูทสีดำและหน้าอกของเธอก็พอๆกับผู้จัดการร้าน
เธอนั่งบนโซฟากับขาของเธอซุกไว้ที่หน้าอกเหมือนเด็กเล็กและเธอก็มีกลิ่นอายของความหดหู่
"ฮาราโนะคุง นายมาถึงซะที"
ความจริงที่ว่าเซจิใช้ชื่อปลอมได้รับการสนับสนุนจากผู้จัดการร้าน
ดังนั้นเพื่อนร่วมงานทั้งหมดของเขาจึงเปลี่ยนวิธีเรียกที่พวกเขาพูดถึงเขาเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่อาจเกิดขึ้น
"ก่อนที่เราจะคุยกัน ฉันขอแนะนำให้นายได้รู้จักใคร
- นี่คือผู้เขียน"โฮรี่ แคนดี้ เกิร์ล" ชื่อย่อของเธอคือ
... "
"อาจารย์พีช!?" ดวงตาของเซจิสว่างขึ้น
เสียงของเขาที่เพิ่มขึ้นราวกับกำลังจะขู่ผู้หญิงที่สวมหมวกอยู่
เธอสั่นอย่างรุนแรงขณะที่เธอถอยกลับเข้าไปที่เดิมของเธอเอง
"ใช่ เธอเป็นที่รู้จักในชื่อ พีช และเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าของฉันด้วย"
ริกะ อะมามิถอนหายใจ "เธอไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานาน ดังนั้นฉันจึงลากเธอออกมาที่นี่ในวันนี้เพื่อพูดคุยกับนาย"
"ผมไม่เคยคิดเลยว่า ผมจะได้เจอกับอาจารย์พีช เรื่องของคุณสุดยอดเยี่ยมมากเลยครับ!" เซจิ รู้สึกเหมือนความหลงใหลของโอตาคุของเขาได้ตื่นขึ้น "ผมเคยดูอะนิเมะทุกๆตอนแล้ว และผมก็อยากจะซื้อหนังสือเล่มพิเศษนี้เก็บไว้ด้วย
แต่โชคไม่ดีที่ผมไม่มีเงินพอ ... โอ้ ถ้าไม่รบกวน ขอลายเซ็นได้ไหมครับ "
เขาเดินเข้ามาหาเธอขณะเริ่มพูด
ผู้หญิงที่อยู่ในหมวกชื่อ พีช ก็ถอยออกจากตัวเขา
"มะ... ไม่ได้นะ เข้ามามากกว่านี้ไม่ได้นะ!"
เซจิรู้สึกตัวแข็งราวว่ากำลังโดนสาป
ริกะ อะมามิถอนหายใจลึก ๆ
"ขอโทษแทนญาติของฉันด้วยนะ ฮาราโนคุง ลูกพี่ลูกน้องของฉันคนนี้นี่เป็นโรคกลัวผู้ชายนะ"
"... โอ้?"
นี่เป็นครั้งแรกที่เซจิได้ยินเรื่องโรคประจำตัวในตำนานแบบนี้ในชีวิตจริง
เขารีบเดินห่างจากเธอไปหลายขั้น และเหมือนกับว่าเธอกำลังทำปฏิกิริยากับการถอยห่างเขา
เธอดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นแล้ว
'ว้าว จริงๆเหรอเนี่ย?' เซจิมองไปที่ผู้จัดการร้านอย่างค่อยเป็นค่อยไป
"นี่ไม่ใช่ความลับหรืออะไรเลย –เกี่ยวกับทุกคนที่คุ้นเคยกับเธอก็รู้เรื่องนี้
เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนหญิงเพียงอย่างเดียว ในวัยเด็กของเธอและเราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเด็กผู้ชายในมหาลัย
เธอจึงกลายเป็นโรคกลัวผู้ชายไปนะ ความจริงมันไม่ได้เป็นอะไรที่เลวร้ายจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรอก
– การพูดของเธอก็ยังปกติดี ถึงอย่างงั้น ฉันก็คาดการพลาดไป จนเธอกลายเป็น โอตาคุ จากนั่นเธอเดินตามทางของผู้เขียน
" ริกะอธิบาย
"โอ้ ... " เซจิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
"ผมขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอกลัวผมนะ" เขาพูดกับหญิงคนนั้น
พีช ปรับร่างกายของเธอที่อยู่บนโซฟา
"ไม่… ฉัน… ขอโทษ"
เสียงของเธอดูอ่อนโยนมากๆ
ถ้าเธอพูดได้โดยไม่ต้องพูดติดอ่าง เขาก็มั่นใจว่าเสียงของเธอจะสุดยอดมากเลย
"เนื่องจากอาจารย์อยู่ตรงนี่แล้ว นายต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการขออนุญาตลิขสิทธิ์ใช่ไหม"
จากนั้นเขาก็หันไปหาริกะ"เพราะเธอมีโรคประจำตัวและบางทีเราอาจพูดถึงเรื่องนี้กันผ่านทางโทรศัพท์"
เซจิรู้สึกถึงเรื่องในชั้นเรียนของเขาที่ต้องการยืมธีมของ "โฮรี่ แคนดี้ เกิร์ล"
สำหรับงานโรงเรียนอยู่ในระดับที่มากพอที่จะได้รับอนุญาตจากผู้เขียนแม้ว่า
ริกะ อะมามิ มีความคิดที่จริงจังเมื่อเธอมองไปที่เขา
"จริงๆแล้วฉันมีข้อเสนอให้นายสามารถได้รับอนุญาตจาก
พีช ได้ลิขสิทธิ์และทางร้านจะให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ในการช่วยให้ห้องของนายสำหรับงานโรงเรียน
มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น"
"มันคืออะไรเหรอครับ?" เซจิรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
"ฉันต้องการให้นายไปเดตพีชในวันงานโรงเรียน"
"...อะไรน่ะ!?"
----------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น